Pies nie ma dużych potrzeb. Do najważniejszych możemy zaliczyć oznakowanie psa, bezpieczny dom, opieka, żywienie w sposób racjonalny, a przede wszystkim pies powinien być trzymany w warunkach aktywności psychicznej i fizycznej.

Pies powinien mieć swoje posłanie. Posłanie jest jego osobistą przestrzenią. Jeśli pies od młodości jest przyzwyczajany do legowiska zazwyczaj śpi w nim bardzo chętnie. Pokarm, którym karmimy naszego pupila powinien być smaczny, a pies powinien mieć stały dostęp do świeżej, czystej wody.

Ze względów higienicznych najlepiej nie używać własnych talerzy do karmienia psa. Najlepsze będą miski twarde, trudne do uszkodzenia, a przede wszystkim nie ślizgające się.

Pod miską z wodą powinniśmy podłożyć matę łatwo wchłaniającą wodę na wypadek rozchlapywania jej przez pijącego psa.

Posłanie powinno być łatwe do czyszczenia i wygodne. Zazwyczaj koszyki z wikliny łatwo zniszczyć, przeważnie przez szczenięta, poza tym trudno je czyścić. Posłanie może być z plastiku, które psy lubią ponieważ mogą się bezpiecznie oprzeć o ścianki. Natomiast miękkie posłania są komfortowe i szczególnie lubiane przez psy, jednak tego typu posłanie powinno mieć powłoczkę, najlepiej zdejmowaną, którą można wyprać. Dla szczeniąt praktycznym rozwiązaniem będzie skrzynka.

Wybór odpowiedniej obroży i smyczy jest uzależniony od temperamentu i rozmiaru psa. Na spacery najlepsza jest miękka, długa smycz szkoleniowa, która najczęściej wykonana jest z bawełny lub nylonu. Odpowiednie szelki mogą się przydać psom, które mają delikatną tchawicę takich jak np. yorkshire terrier lub dla ras  z grubymi szyjami np. mopsa. Ogłowia działają podobnie jak uzda dla koni, w momencie kiedy pies ciągnie do przodu, ogłowie ściąga mu głowę do dołu. Ogłowie nie powinno być używane u psów z bardzo krótki nogami z uwagi na to, że ich nos mógłby być przyciągnięty zbyt blisko ziemi

Kiedy decydujemy się na psa musimy wiedzieć czy chcemy psa dorosłego już odchowanego czy szczęnię, psa czy sukę, rasowego czy nie rasowego, dużego czy małego. Wyboru należy dokonać bardzo starannie, a przede wszystkim zgodnie z własnymi zainteresowaniami oraz warunkami, które jesteśmy w stanie zapewnić psu.

Przyjęcie psa dorosłego ma tę zaletę, że jest odchowany, nauczony czystości. Jednakże istnieje możliwość, że pies może posiadać ukryte negatywne zachowania np. może być agresywny wobec dzieci.

Najlepiej przy wyborze psa dokonać parę testów, aby spróbować określić jego osobowość. Zwrócić uwagę na reakcję psa, gdy się do niego zbliżamy. Wziąć go na smycz, wyjść między ludzi, przejść koło innego psa lub dziecka. Otworzyć parasol i zwrócić uwagę czy się nie boi. Zostawić samego z zabawką na 10 minut. Takie lub inne podobne testy pozwolą ocenić (oczywiście nie dokładnie) temperament psa.

Już u szczeniąt widać wyraźne różnice w zachowaniu związane z płcią. Samce próbują dominować nad właścicielem, bronią swojego terytorium, są bardziej energiczne, bardziej lubią się bawić i więcej niszczą. Mogą też szczypać i gryźć dzieci.

Suki o wiele łatwiej nauczyć posłuszeństwa i zachowania w domu. Wymagają więcej pieszczot. Natomiast płeć nie ma znaczenia jeśli chodzi o emocje, nerwowość czy szczekanie.

Z pewnością największą zaletą małych psów jest to, że niewiele jedzą, ale niektóre osobniki mogą być wyjątkowo wybredne, a w konsekwencji będą potrzebowały najlepszych, drogich pokarmów. Małe psy wymagają tak samo jak duże tyle samo czasu i ruchu, z tym, ze mogą wybiegać się na mniejszym terenie.

Większość małych psów powstało głównie jako psy towarzysze, ale nie wszystkie są jednakowo towarzyskie. Agresja ze strony małych psów staje się nieraz zabawna, a to z powodu ich rozmiarów, jednak niektóre rasy (teriery, chihuahua) mogą  być tak samo agresywne jak duże.

Szczekanie i jazgotanie małych psów skutecznie odstrasza złodziei. Nadają się do mieszkań i niedużych domków z niewielkim ogrodem.

Psy większych ras natomiast budzą strach. Jest to jeden z powodów popularności dużych psów. Duże psy jedzą więcej, ale są znacznie mniej wybredne. Rozmiar nie jest wskaźnikiem temperamentu. Duże rasy o obfitej sierści nie są odpowiednie dla ludzi, którzy chcą mieć idealnie sprzątnięty dom.

Wybór długości włosa zależy od tego, gdzie mieszkamy i ile będziemy mieli czasu i chęci na szczotkowanie psa.

Krótkowłose psy np. boksery wymagają pielęgnacji sierści od czasu do czasu. Długowłose psy o błyszczącej sierści np. charty afgańskie trzeba codziennie czesać i szczotkować.

Psy, którym włos nie wypada, jak pudle są odpowiednie dla ludzi cierpiących na alergię.

Decyzja o tym czy kupić psa rasowego czy mieszańca, jest decyzją natury etycznej i praktycznej.

Zaletą psa rasowego jest to, że każdą rasę charakteryzują określone cechy i statystycznie wiadomo, że przedstawiciel danej rasy rozwinie się według normy. Znane są jego zalety i wady oraz przewidywana długość życia. Najgłówniejszą wadą u psów rasowych jest to, że przy tworzeniu grupy psów o podobnych zachowaniach i wyglądzie kumulują się również, w sposób niezamierzony, nieprawidłowego geny, których wynikiem są wady wrodzone prowadzące do wielu schorzeń. Może to być poważna choroba serca jak u dobermanów czy cavalier king charles spanieli.

Psy nierasowe natomiast z uwagi na przypadkowość ich hodowli rzadziej miewają różne dolegliwości, ale ich sposób żywienia, czy wychowania, a także potrzeby i temperament nie są znane.

Psa możemy kupić u hodowcy lub na giełdzie, w schronisku, od przyjaciół, dzięki lekarzowi weterynarii albo od przygodnego sprzedawcy na ulicy. Nie wszystkie źródła są dobre.

Doświadczeni hodowcy zazwyczaj wiedzą więcej niż ktokolwiek inny na temat hodowanej rasy. Na ogół szeroko informują o zaletach, natomiast niektórzy (co zdarza się coraz częściej) potrafią przemilczeć wrodzone wady. Dobrzy hodowcy sprzedają szczenięta już zaszczepione i przebadane przez lekarza weterynarii.

Od nas zależy dobre samopoczucie fizyczne i emocjonalne psa. Nie wystarczy dostarczyć mu jedzenia i dachu nad głową. W czasie codziennych spacerów powinniśmy go bacznie obserwować, by upewnić się czy jest zdrowy. Powinniśmy go regularnie odrobaczać, odwiedzać przynajmniej raz w roku lekarza weterynarii oraz wykonywać szczepienia przeciwko chorobom zakaźnym tj. nosówka, parwowiroza, leptospiroza, kaszel kennelowy.

Lekarz weterynarii dokładnie zbada naszego pupila, osłucha jego serce i płuca. Powinien dowiedzieć się od nas o żywieniu psa, wydalaniu kału, codziennych porcjach ruchu i ćwiczeń.

Dom musi być bezpieczny dla psa. Przedmioty niebezpieczne tj. chemikalia czy toksyczne środki ochrony roślin należy usunąć tak, aby były poza zasięgiem psa.

Wychodząc z domu powinniśmy pozamykać drzwi i okna oraz zrobić zagrodzenia, których pies nie pokona. Powinniśmy zadbać o to, aby pies nie wydostał się na ulicę. Psy nie powinny mieć dostępu do basenu, warzywnika czy szklarni. Baseny są prawdziwą pułapką, łatwo wpaść do niego, lecz trudniej się wydostać. Nie należy strzyc trawy w obecności psa i przechowywać sprzętu wędkarskiego pachnącego rybami w miejscu zasięgu psa.

Wszystkie szczenięta oraz wiele dorosłych psów bardzo lubi coś gryźć. Powinnyśmy zadbać o to, aby pies miał co najmniej trzy różne zabawki do gryzienia. Nie należy zostawiać psa, który lubi gryźć samego z niebezpieczną instalacją elektryczną. Należy sprawdzić rośliny, czy niektóre nie są toksyczne np. diffenbachie, które mają trujący sok i są szczególnie groźne dla psów. Jeżeli pies potrafi otwierać szuflady albo drzwi, powinniśmy  wszystkie środki czyszczące trzymać poza jego zasięgiem.

Posiadając psa jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za jego zdrowie, ale i za życie. Pies powinien być nauczony posłuszeństwa, chodzić na smyczy w miejscach publicznych. Nawet najspokojniejszy pies może ugryźć w gniewie, ze strachu lub bólu.

Nigdy nie powinniśmy zostawiać dzieci samych z psem. Powinniśmy zapobiegać ewentualnym pogryzieniom zakładając mu kaganiec, szczególnie gdy spotka się pierwszy raz z obcymi dziećmi.

Pies mając wybór przeważnie wybiera do jedzenia świeże mięso. W przeciwieństwie do mięsożernego kota pies jest bardziej wszystkożerny i podobnie jak człowiek chętnie je i trawi większość różnych pokarmów, w  tym owoce i warzywa.

Białko składa się z aminokwasów i jest materiałem budulcowym tkanek zwierzęcych. Mięso jest znakomitym źródłem łatwo przyswajalnego białka, ale psy mogą również trawić białko roślinne np. z soi. Białka dostarczają też ser i jajka.

Węglowodany, które możemy dostarczyć psu w postaci zbóż, ryżu czy makaronu przekształcone w glukozę są źródłem energii. Tłuszcz składa się z kwasów tłuszczowych, a niektóre z nich przekształcone w glukozę pokrywają energetyczne zapotrzebowanie psa, inne natomiast, są niezbędne do odżywiania skóry i włosów.

Witaminy i związki mineralne uczestniczą w wielu procesach zachodzących w organizmie np. budowie kości, zębów czy tworzeniu się komórek krwi. Wspomagają absorbcję pokarmu z jelit i umożliwiają regenerację tkanek.

Pies, aby był zdrowy musi otrzymać te składniki we właściwych proporcjach.

Nigdy nie należy podawać psu starego pokarmu i należy pamiętać, aby miał zawsze w misce czystą i świeżą wodę. Pokarm powinien mieć temperaturę pokojową, a nie prosto z lodówki. Pokarm gotowany może być w misce kilka godzin, natomiast suchy cały dzień. Nigdy nie należy karmić psa mielonymi kośćmi i nie wolno podawać psu kości drobiowych, gdyż mogą poważnie zranić przewód pokarmowy.

W sklepach możemy dostać pokarm gotowy w puszkach lub suchy, nie należy go jednak traktować jako pełnowartościowy pokarm i karmić nim psa bez przerwy.

Co prawda to człowiek decyduje o tym, co i ile pies je, ale psy nauczyły się doskonale manipulacji właścicielem i wymuszać więcej pokarmu lub bardziej wyszukany.

Rutynowa opieka obejmuje czyszczenie pyska, sprawdzanie pazurów i pielęgnacja sierści, która polega na szczotkowaniu, czesaniu, strzyżeniu, kąpieli.

Podczas każdej czynności powinniśmy psa nagradzać za dobre zachowanie.

Psy gładkowłose i krótkowłose należy raz lub dwa razy w tygodniu szczotkować za pomocą gumowej szczotki pod włos, by zebrać martwe włosy i brud, a następnie usunąć łupież szczotką z prawdziwego włosia.

Możemy użyć odżywki, która doda im połysku, chociaż połysk powstanie po przetarciu włosa irchą.

Rasy krótkowłose z obfitym podszerstkiem takie jak np. labrador należy szczotkować regularnie, usuwając kołtuny i splątania włosa szczotką i grzebieniem.

Natomiast długie włosy z gęstym podszerstkiem jak u bernardyna wymagają energicznego szczotkowania.

Zdarza się, że psa trzeba wykąpać. W sprzedaży są dostępne różnego rodzaju szampony z dodatkiem środków odżywczych i dezynfekujących, które można dobrać stosownie do rodzaju skóry i włosa psa.

Psa najlepiej kąpać w wannie, albo w zlewie. Należy włożyć mu w uszy watę, aby nie dostała się do nich woda. Pod łapy należy położyć gumową matę, aby pies się nie ślizgał. Woda powinna być letnia, nie za zimna i nie za gorąca. Powinniśmy się postarać, aby dla psa było to doświadczenie przyjemne, a nie stresujące i należy mu co jakiś czas dać smakołyk w nagrodę za dobre sprawowanie. Należy dobrze namydlić psa i uważać, aby szampon nie dostał się do nosa i oczu psa. Ważne jest, aby spłukać dobrze psa, zwłaszcza pod tylnymi i przednimi nogami, gdzie jest ryzyko pozostawienia szamponu, który może spowodować podrażnienia skóry. Niestety, może się zdarzyć, że Twój pies będzie się starał, aby wytarzać się i „zdobyć” znowu naturalny zapach środowiska.

Jako honorowy członek rodziny, pies często podróżuje z nami samochodem. Jeśli będziemy psa przyzwyczajać do podróży od szczeniaka pies nie będzie przed podróżą zdenerwowany, nie wystąpi też żadna choroba lokomocyjna.

Część psów bardzo lubi podróżować. Inne natomiast bardzo przeżywają podróż, cierpią na chorobę lokomocyjną, kręcą się i szczekają z podekscytowania.

Jeśli pies jest przyzwyczajony do przebywania w klatce, bez obawy będą w niej podróżowały w samochodzie. Jeśli musi przebywać na tylnym siedzeniu, powinniśmy zadbać o zabezpieczenie go specjalnymi pasami bezpieczeństwa. Jeśli pies jest niewielki, możemy nauczyć go podróżować w transporterku i zabezpieczyć go przed przesuwaniem np. podczas gwałtownego hamowania.

Przed podróżą należy wyjść z psem na spacer i zatrzymywać się co 2 godziny, aby pies mógł odetchnąć świeżym powietrzem i napić się w domu. Nigdy nie należy zostawiać psa w samochodzie podczas upału, z nawet uchylonymi oknami i w zacienionym miejscu. Pies w przeciwieństwie do człowieka się nie poci i nie ma większej możliwości regulowania ciepłoty swojego ciała. Każdego roku ginie tysiące psów z powodu udaru cieplnego.

W przeciwieństwie do jazdy samochodem, transport samolotem, autobusem czy pociągiem mogą być dla psa przerażające, zwłaszcza wówczas gdy podróżuje sam, a nie z właścicielem.

Przyzwyczajenie psa do transporterka spowoduje, że będzie on się czuł bezpiecznie w swoim „legowisku”.

Przed podróżą należy z nim wyjść na spacer i nie dawać jedzenia na 6 godzin przed podróżą. Od lekarza weterynarii będzie zależała decyzja, czy psu należy podać środek uspokajający czy przeciwko nudnościom. Przy wyjeździe za granicę musimy posiadać odpowiednie zaświadczenia lekarskie, ze pies może podróżować i nie choruje na choroby zakaźne oraz książeczkę z aktualnymi szczepieniami. Wiele krajów wymaga, aby takie zaświadczenie było wystawione w ich języku. W krajach, w których nie występuje wścieklizna np. Australia, Japonia, Nowa Zelandia czy Wielka Brytania psy są poddawane 4-6 miesięcznej kwarantannie. Najlepiej przed podróżą z psem zdobyć na ten temat odpowiednie informacje w ambasadzie danego kraju.

Innym wyjściem jest pozostawienie psa w pensjonacie. Jest to przykre dla psów, zwłaszcza dla tych, które są bardzo przywiązane do swoich właścicieli. Z tego powodu warto przyzwyczajać psa od młodości do przebywania wśród obcych. Pensjonaty różnią się znacznie standardem. Niedrogie pensjonaty dostarczają zazwyczaj bezpiecznych pomieszczeń i podstawowe jedzenie, najdroższe są już z hotelami dla psów z podgrzewanymi pomieszczeniami w budynku, wygodnymi posłaniami z zaplanowanymi codziennymi ćwiczeniami i z różnorodnym pokarmem.

Najlepiej jest odwiedzić pensjonat i sprawdzić jakie panują tam warunki oraz jacy ludzie tam pracuję. Czy cieszą się ze swojej pracy, czy lubią psy i jak reagują na pracowników psy, które tam już są.

Alternatywą dla pensjonatu jest wynajęcie opiekuna do psa, który przychodziłby do twojego domu.